چه کسی اولین ماشین بافندگی را اختراع کرد؟
ویلیام لی در سال ۱۵۸۹ یک قاب دایره‌ای شکل با فنر و سوزن‌های قلاب‌دار طراحی کرد. ماشینی که ویلیام لی ساخت دارای سوزن‌هایی روی یک بستر آهنی بود و درون یک ساختار چوبی بزرگ قرار داشت.
بستر سوزن‌ها به‌صورت افقی قرار می‌گرفت و سایر قسمت‌های ماشین در اطراف آن کار می‌کردند. این دستگاه به نیروی کار دستی نیاز داشت، اما سرعت بافت را به طور قابل توجهی افزایش داد! این روش بر اساس تکنیک Framework Knitting بود که نوعی بافندگی دستی روی دستگاه بافت محسوب می‌شد.
ملکه الیزابت اول به لی مجوز ثبت اختراع نداد، زیرا نگران بود که این ماشین، باعث از بین رفتن مشاغل بافندگان دستی شود که برای امرار معاش به این صنعت وابسته بودند. تا دوران انقلاب صنعتی، نسخه بهبودیافته‌ای از این ماشین مورد استفاده قرار نگرفت.
دهه ۵۰ و ۶۰: لباس‌های فاخر و مد روز
پس از سال‌های جنگ، کشورها از خسارات وحشتناک آن دوران بهبود یافتند. بریتانیایی‌ها گونه‌های خاصی از گوسفند را پرورش دادند تا نخ‌های با کیفیت بالا تولید کنند.
رنگ‌های جدید و انواع مختلف نخ معرفی شدند. هزاران الگو وارد بازار شد تا پاسخگوی تقاضای مردم برای طرح‌های رنگارنگ و چشم‌نواز باشد.
کودکان در مدارس بافندگی می‌آموختند، زیرا مهارتی مفید محسوب می‌شد. مجلات ایده‌ها و الگوهای متنوعی برای لباس، پتو، اسباب‌بازی، کیف، پرده و سایر وسایل منتشر می‌کردند. مردم محصولات دست‌ساز خود را برای کسب درآمد می‌فروختند.
با افزایش محبوبیت ژاکت‌های آرگایل، تقاضای زیادی برای جوراب‌های آرگایل نیز به وجود آمد، و مجلات مخصوص بانوان ده‌ها الگوی مختلف از این سبک ارائه کردند
امروزه، ماشین‌های بافتنی برقی شده‌اند و بیشتر کارها را به‌صورت خودکار انجام می‌دهند.
تاریخچه ماشین‌های بافندگی Brother از سال ۱۹۵۴ تاکنون ادامه دارد.
ماشین بافندگی Raschel متعلق به قرن ۱۹ است و معمولاً برای تولید ژاکت‌های بافتنی استفاده میشود.
دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ – دوران افول صنعت بافتنی
در این دوره، محبوبیت بافتنی کاهش چشمگیری داشت. فروش الگوها و نخ‌ها کاهش یافت، زیرا این هنر قدیمی و از مد افتاده تلقی می‌شد. کودکان دیگر در مدارس آموزش نمی‌دیدند و این صنعت با چالش‌های بزرگی روبه‌رو شد.
دسترسی گسترده به محصولات بافتنی ماشینی و قیمت پایین آنها باعث شد مردم آنها را گزینه‌ای عملی و کم‌هزینه‌تر بدانند. نگرش عمومی نسبت به بافتنی‌های دستی تغییر کرد و آن را غیرجذاب و غیرمدرن می‌دانستند.
در حالی که در دهه ۱۹۲۰ لباس‌های ورزشی بیشتر از بافتنی بودند، در این دوره گرایش به استفاده از گرمکن‌ها و لباس‌های ورزشی غیر بافتنی بیشتر شد. بافتنی‌ها بیشتر در لباس‌های رسمی و نیمه‌رسمی دیده می‌شدند تا در پوشش‌های راحت و روزمره.
تحولات فناوری، نسخه‌های دیجیتال ماشین‌های بافتنی را معرفی کرد و این صنعت را وارد مرحله‌ای جدید کرد.
قرن ۲۱: بازگشت دوباره !
در قرن ۲۱، بافندگی دوباره احیا شد. این بازگشت چشمگیر حاصل رشد اینترنت، انقلاب دست‌ساز (Handmade Revolution) و علاقه به صنایع دستی و DIY است.
انقلاب دست‌ساز نامی است که به جنبش‌های آنلاین داده شده است، که بر بازگرداندن هنرهای دستی تمرکز دارند. این جنبش اغلب در انجمن‌های اینترنتی و پینترست شکل گرفته است.
الیاف طبیعی بیشتر دردسترس و ارزان‌تر شدند، از جمله: آلپاکا، آنگورا، مرینو، موهر، قویوت، ابریشم و یاک. همچنین الیاف گیاهی مانند پنبه، بامبو و کنف.
صنعت نخ و بافتنی نوعی نخ جدید به نام "Novelty Yarns" را تولید می‌کند که از الیاف طبیعی و مصنوعی ساخته شده است. جامعه بافندگی این هنر را تطبیق داده و ترکیب کرده و روندهای منحصر‌به‌فردی مانند بافتنی با دست (Arm Knitting) را ایجاد کرده است.
ایده‌های جدید همیشه تحت تأثیر گذشته قرار دارند. موزه ویکتوریا و آلبرت دارای نمایشگاه بزرگی درباره منسوجات و بافندگی است که بسیار جذاب است.
تاریخچه بافتنی نروژی
بافتنی در قرن ۱۵ و ۱۶ میلادی
در گورهایی که به قرن ۱۵ میلادی بازمی‌گردند، آثار بافتنی از جمله لباس‌ها کشف شده است.
بر اساس سوابق گمرکی، شهر بندری برگن در نروژ یکی از مراکز مهم واردات کالاهای بافتنی و گلدوزی لوکس بوده است.
گزارش‌های تاریخی نشان می‌دهند که بافندگی اغلب با طبقات پایین‌تر و فقیر جامعه مرتبط بوده است.
تا پایان قرن ۱۶ میلادی، بسیاری از مردم بافندگی را به‌عنوان مهارتی کاربردی برای کسب درآمد آموختند.
طرح‌های دست‌بافت دستکش‌های نروژی به دلیل زیبایی و کیفیت بالا شهرت فراوانی دارند.
